با توجه به سابقه درخشان فعاليتهاي پزشكي در كشور ما به ويژه در ميان كشورهاي منطقه، به كارگيري روش هاي نوين درماني و استفاده از علوم روز دنيا به منظور درمان بيماران، همواره مورد توجه پزشكان ايراني قرار داشت؛ و پرواضح است كه طب انتقال خون و به عبارتي نجات زندگي بيماران و مصدومين نيازمند به خون از طريق تزريق خون و فراورده هاي آن نيز از اين قاعده مستثني نبود.

بر اساس شواهد و قرائن موجود، سابقه اولين تزريق خون در كشور ما به سالهاي ابتدايي دهه 20 هجري شمسي بر ميگردد. در واقع در اين سالها با توجه به نوپا بودن طب انتقال خون و ناآشنا بودن اذهان عمومي با اين مقوله، دريافت خون از داوطلبان براي تزريق به بيماران به سختي انجام مي گرفت و راضي كردن افراد براي دادن خون عمدتا به ابتكار عمل پزشك بستگي داشت.

در واقع بيمارستان هاي ارتش و مراكز جمعيت شير و خورشيد سرخ ايران از اولين مراكزي بودند كه به صورت سيستماتيك اقدام به جمع آوري خون از ميان اعضا و داوطلبان خود نمودند.

به تدريج با شناخته شدن ارزش حياتي تزريق خون در نجات بيماران، و افزايش تجويز خون در مراكز درماني، جمع آوري خون داوطلبان جوابگوي نياز بيماران نبود و تنها راه چاره پرداخت مبالغي در برابر دريافت خون بود؛ و از همينجا پاي واسطه ها به ماجرا باز شد. بنگاه هايي كه خون را در ازاي پرداخت مبالغ اندكي از مردم مي خريدند و به بهاي گزاف به بيمارستانها و مراكز درماني مي فروختند. بديهي است كه مشتريان اين بنگاه ها را عمدتا افراد بي بضاعت و به ويژه معتادان و خيابان خواب ها تشكيل مي دادند و بديهي است كه كمترين كنترلي از نظر بررسي سلامت و كيفيت روي خون ها وجود نداشت . ذكر اين نكته خالي از لطف نيست كه ضرب المثل هاي (خون فروشي) و (خون كسي را توي شيشه كردن) از همينجا وارد زبان فارسي شده اند.

با توجه به مشكلات و عوارض ناشي از تعدد متوليان امر انتقال خون، فعاليت